Half november kregen we via Peter de Boer te horen dat Mike Bolt een internationale wedstrijd aan het organiseren was en of we snel wilden reageren. Mike Bolt? Was hij niet het Arnhemia lid dat we net drie maanden daarvoor bij de Eldense molen met een tuinfeest hadden uitgezwaaid? Was hij nu al weer zodanig verveeld met zijn Apples in England dat hij hardloopwedstrijden aan het organiseren was?
We kennen Mike als internationaal, met zijn jaren expat ervaring in Singapore. En snel is hij ook; als hij meeloopt op een zondag vanuit Zypendaal is hij binnen vijf minuten uit het zicht verdwenen.
De geplande datum was ook internationaal: een Nederlander zou zo gauw niet denken aan vijf december voor een hardloopwedstrijd. En we kregen een racepack. Niet zo’n handdoekje zoals bij de Warnsborncross, maar iets veelbelovends waar we de details nog niet van wisten. Vanwege de intelligente tijdelijk verlichte lockdown konden we weer met viertallen lopen. Joost, Eugène, Ronald en ik volgden de route die Rob Simons had uitgezet. Een leuke route vanaf sporthal de Laar West door Schuytgraaf, Driel en (natuurlijk) Elst. Het lopen ging lekker en we hebben heel wat bijgekletst waarbij we af en toe een foto maakten met onszelf en omgeving als bewijs. Gisteren kreeg ik van Peter op mijn Whatsapp een compilatie van foto’s van alle enthousiaste deelnemers. Daarop was te zien dat bij een racepack in elk geval een startnummer hoort. Het overige zal voor ons altijd een geheim blijven. Misschien moet ik niet zo licht denken over de Warnsborncross; een ander had die wedstrijd al lang trail genoemd. En waarschijnlijk heet een startnummer, een bekertje sportdrank en een Eldense appel tegenwoordig een racepack. Bedankt voor het initiatief Mike; je blijft onnavolgbaar!