In 2018 werd op initiatief van de Zwarte Cross en Grolsch een prijsvraag uitgezet om de Achterhoek een eigen (onofficiële) vlag te geven. Het winnende ontwerp symboliseert het Achterhoeks coulisselandschap, waarbij het kruis staat voor de kronkelende wegen met bomenrijen, de lichtgroene vlakken voor de weilanden en de donkergroene voor de bossen. Leuk om te weten als je weer een keer achter een auto rijdt met zo’n bumpersticker, maar wat heeft het met hardlopen te maken? Welnu, dit door de vlag uitgebeelde landschap is nu juist hét decors voor de loop van vandaag; de Keppelrun.

Net als bij de vorige gezamenlijke loop in Rhenen zijn we ook vandaag met 7. In een andere samenstelling, dus voor de Magnificant 7 moet straks nog een andere bijnaam bedacht worden. En zoals de vorige keer al beloofd, niet in het Engels maar in het Achterhoeks. Om de teamgeest verder te versterken, zijn we in de aanloop benaderd door de organisatie of we niet ook aan de teamwedstrijd mee willen doen. Nou, vort dan moar.

Het belooft een hete dag te worden dus iedereen heeft de nodigde voorzorgsmaatregelen getroffen. PR’s losgelaten (hendig an doon), voldoende gedronken, zonnebrand gesmeerd en zwemkleding in de tas. Dat laatste is overigens niet bedoeld voor de vele sproeiers onderweg, des te meer voor de duik in het aangrenzende buitenbad na afloop. Wat dat betreft heeft de organisatie het perfect geregeld, alle faciliteiten op minder dan 100 meter lopen van elkaar. Oftewel, alles op een snotlap. Het voelt bijna vreemd om daarna alsnog 10 km te gaan lopen.

Maar goed, daar waren we nu eenmaal voor gekomen dus om 11:30, het is dan inmiddels 28°C, goat wi-j hen. Voor Pieternel is dat maar van korte duur als een EHBO’er de voor haar normale hoge ademhaling in de eerste kilometers als potentieel risico inschat. Nadat ze niet langer achter’ n oasem is, mag ze haar weg vervolgen en aan een inhaalslag beginnen. De eerste kilometers heeft de zon vrij spel en moet de verkoeling komen van de sproeiers langs de kant. Niels ziet er blijkbaar dusdanig verhit uit dat een aspirant brandweerman besluit de sproeier vol horizontaal op zijn gezicht te richten. Buj now uut eslaopen?

Na 3 kilometer verschijnen gelukkig de eerste bomenrijen uit de vlag en lopen we wat meer in de schaduw. Roelf heeft dat allemaal niet nodig, hij kan goed tegen de warmte en loopt onverdroten door. En anders is daarachter nog altijd Hans om een oogje in het zeil te houden. Marc en Ronald hebben ondertussen elkaars ritme gevonden en lopen zij aan zij, als ware het noaber en noaber zijn (ajeto is dan weer geen Achterhoeks trouwens).

Net iets voorbij kilometer 6 lopen we het donkergroene vlak van de vlag in. Tegelijkertijd zorgt de lange en licht hellende strook onverhard ervoor dat de hartslagen oplopen en de temperatuur zijn tol begint te eisen. Of beter gezegd, wi-j bunt al kats naor de klote. Gelukkig is daar alweer een drankpost voor een isotone impuls en niet lang daarna de vriendin van Joost voor een supporters impuls: kiek ze goan! Of zei ze nu hol de bene d'r onder en de gang d'r in? Naja, iets in die strekking in ieder geval. Het helpt, langzaam komt Laag-Keppel weer in zicht en de lokale fanfare in het gehoor. Marc en Ronald uitgezonderd, zij dwingen de jury tot het bestuderen van de finishfoto, passeren we uiteindelijk één voor één de finishlijn. Voor iets dat we niet anders kunnen bestempelen dan een aldebastend mooie prestatie!

Normaal gesproken zou het verhaal hier eindigen. Maar terwijl we nazwetend met elkaar en onze supporters, Jellie en de vrouw van Marc zijn er zelfs voor naar Keppel gefietst, de vlag route evalueren, wordt Loopgroep Arnhemia opgeroepen om naar het podium te komen als beste team. Wat, wij gewonnen? Jao, jao, een grap zeker. Maar nee, we zijn toch echt eerste geworden en gaan zowaar met een beker op huus an!

Ajuus,
De Onmundige Zövvene

De start is op het Science Park. Dat klinkt internationaal en wetenschappelijk, maar daar is bij deze loop niets van te merken. Een beetje verveeld sta ik in startvak 3 om me heen te kijken. Mijn tegenstanders, of medelopers, ik weet niet precies hoe ik ze moet zien, zijn niet anders dan bij andere wedstrijden. Een paar studenten naast me hebben de uitstraling van levensgenieters, niet zozeer van atleten. Ik doe wat ‘skipping’ en ‘tripping’ om mijn benen warm te houden. In de verte klinkt het startschot voor de hele snelle lopers. Ik moet nog zo’n tien minuten wachten voordat ik aan mijn race kan beginnen.

In tegenstelling tot de zevenheuvelenloop vraag ik mezelf nu niet af waarom ik dit wil. Sinds ik het boek heb gelezen van Matt Fitzgerald: “How bad do you want it?” laat ik me niet meer afleiden door negatieve gedachten. Ook mijn lichte verkoudheid kan me niet verontrusten. Ik heb het boek gekocht vanwege de titel. Ik interpreteerde het op twee manieren, hoe graag wil je het en hoe erg wil je het? Met andere woorden hoever wil je gaan om je doel te bereiken? Het boek heeft als ondertitel: “mastering the psychology of mind over muscle.” Er wordt gesteld dat de grootste remmende factor op de prestatie je geest is en niet je lijf. Toen ik het boek dichtsloeg was er een boek voor me opengegaan. Twee hoofdstukken sprongen eruit: “The art of letting go” en “Passion knows no age.”

Zo loop ik als vierenzestigjarige vrouw over de startstreep zonder enige druk. Ik heb geleerd om goed naar de omgeving te kijken in plaats van op mijn ademhaling te letten zoals ik gewend was. Ook mijn horloge raadplegen over tussentijden, hartslag en dergelijke is uit den boze. Laat het los en geniet van het lopen. Dat is wel een punt. In maart heb ik corona gehad en sindsdien was het hardlopen weinig genieten geweest. Covid had me ver teruggeslagen. Iedere stap kostte me moeite. Het herstel duurde lang. Nog steeds heb ik het gevoel dat ik met de handrem erop te loop. Mijn longen kunnen nog niet zoveel zuurstof opnemen dan voorheen. Laat het los, laat het gaan, klinkt het in m’n hoofd. “How bad do I want it?”

Eén kilometer verder is het landschap om me heen betoverend. Het frisse lentegroen straalt me tegemoet. De bomen langs de zandlaan HH

zorgen voor een aangename koelte. Het zou gedurende de race warm worden, zo was voorspeld. Nodige waarschuwingen waren al afgegeven: drink veel en probeer geen pr te lopen. Op de brug over de Kromme Rijn prikt de zon op mijn huid. Het voelt klam aan en ik merk dat ik zweet als een otter. Nog 2 kilometer en dan komen we aan bij het eerste verzorgingspunt. Dat mag ik niet missen, zo prent ik me in.

Lees meer: De halve van Utrecht

9 februari reisden mijn jongste zoon Lennart en ik af naar Stockholm om in Sollentuna, net boven Stockholm, een halve wintermarathon door sneeuw en over ijs te lopen. Samen met Stijn, een andere zoon, die met vrouw en kinderen in Zuid zweden woont. Hij was ook de aanstichter.

Het maakt het wel leuk dat je eigenlijk niet weet wat je te wachten staat! Nou ik zal je zeggen. Het was bar maar een sprookje. De omstandigheden waren ideaal, werd gezegd. Niet alle jaren had het ijs er tussen de besneeuwde heuvels op het langgerekte meer er zo mooi bij gelegen. Ook in Zweden hebben ze last van de global warming. De week daarvoor had het wat gedooid en daarna was het weer stevig gaan vriezen en er lag een ongerept laagje sneeuw op het parcours. Er was niet al te veel wind. De gevoelstemperatuur was slechts min negen graden. Ik moest meteen aan Jonathan denken toen ik lopers zag in korte broek en shirt met korte mouwen. Zou zij dat ook hebben gedaan? Vast wel. Maar wij hebben ons voor de loop toch maar even warm gehouden in een sportaccommodatie annex zwembad in de buurt. Maar ja, op enig moment moet het dan toch gebeuren. Met z’n allen aan de start. De marathonlopers waren intussen al vertrokken. Daarna mochten de canicrossers. Lopers met een hond aan de lijn. Door sneeuw en over ijs. Begin er maar aan zonder slede 21 kilometer in eigen persoon voortgesleept te worden door de elementen.

Aan ons de beurt dus na de honden. Snowgrips om de schoenen en het avontuur tegemoet. Over redelijk toegankelijke paden moet ik zeggen, met toch nog wel de nodige hoogteverschillen en soms zelfs via trappen en dan natuurlijk het meer op en over en aan de andere kant verder en zo diverse keren zodat je soms niet meer wist waar je zoal al geweest was. Daarover verderop in mijn relaas wat meer. Op het ijs stonden ook de drinkposten en je kon er kaneelbollen verorberen. Een traditioneel Zweeds gerecht. Om kramp in de buik in plaats van de kuiten te vermijden ben ik daar tijdens de race maar vanaf gebleven. Een drankje nam ik wel en daar kon je ook lang van genieten omdat je deze deels in bevroren toestand in moest nemen. IJsklontjes in de mond dus. Eigenlijk wel handig. Zo wordt het vocht geleidelijk toegediend. In het begin was ik wat voorzichtig op het ijs, maar ik moet je zeggen, dat liep met de snowgrips gemakkelijker dan er omheen. Op het ijs kon je eigenlijk je normale tempo lopen.

De loop deed me sterk denken aan een Warnsborncross naar Zweeds model. Een relatief kleine knusse loop met 375 deelnemers verdeeld over 22 nationaliteiten. Dat dan weer wel. Toen ik vroeg naar de tijdsregistratie werd me verteld dat dat met de laptop werd gedaan. Ik heb ze het telefoonnummer van Mark Spierenburg gegeven om hierover ervaringen uit te wisselen. De organisatie had ook enkele reserve snowgrips in de aanbieding voor degene die wat laat tot de ontdekking kwam dat een helse tocht door sneeuw en over ijs was uitgezet. Dat zou Arnhemia ook gedaan hebben. Er waren kaneelbollen en stevige soep na afloop. Geen alcohol. Dat dan weer niet. Ik heb het niet gedaan maar dat zou je kunnen oplossen met een heupflesje. En er liep een Zweedse Hans van de Meer rond die elke, en dan ook elke, loper op de gevoelige plaat wist vast te leggen.

Een verkeerde verwijzing en loopverdwazing heeft tot gevolg gehad dat ik een rondje extra over het meer ben gaan lopen. Uiteindelijk had ik 32 kilometer op de teller in plaats van de halve marathon, maar dat heeft geen moment de pret mogen drukken. Dat zegt wat. Ik zou het zo weer doen.

En belangstelling had ik ook. Diverse keren ben ik met onbegrijpelijke teksten aangesproken, gelukkig spreekt Stijn een woordje Zweeds. Of ik echt van plan was de halve door sneeuw en ijs te gaan lopen, dan wel of ik dat echt had gedaan. Blijkbaar houdt dat verband met uiterlijke kenmerken die verraden dat ik weliswaar een erudiete uitstraling heb, maar senior ben. Dat is dan wel weer wat minder.

Natuurlijk hebben we ook nog andere dingen gedaan. Gewandeld vanuit een chaletje op een van de eilanden van de archipel waar Stockholm onderdeel van is. Stockholm bezocht. Ouderwetse sneeuwpret, waar kan het nog. Een claustrofobische sauna bij het huisje waar de waterdamp je de adem benam. En ga zomaar door. Vooral ook een leuke tijd met twee van mijn kinderen die je niet elke dag ziet of spreekt en zij elkaar ook niet. Heel leuk dus!

Stijn wees me enige dagen na ons avontuur op de bruggenloop (de Broloppet) die 25 jaar na de opening van de brug over de Sont opnieuw wordt georganiseerd en waaraan Arnhemianen nog warme herinneringen hebben. Mijn inschrijving is niet gelukt. Binnen een uur was de loop uitverkocht. Jammer. En dan mijn tijd. 2.20 op de halve en met dit parcours. Daar was ik eigenlijk wel tevreden over. De ijsbeer ben ik gelukkig vóór gebleven.

Ad van O.

Ten miles, oftewel zestien kilometer en nog een paar metertjes. De uitnodiging om daaraan mee te doen kwam vorig jaar vanuit Engeland van de in augustus 2020 geëmigreerde familie Bolt. Een uitnodiging om tijdens de corona ellende vooral niet te stoppen met wat we leuk vinden, Sportief bezig zijn in gezelschap van mede sportievelingen. De uitnodiging onder de naam “QuarenTEN 10EM” was naar 13 landen gestuurd. De “globetrotter-familie” Bolt heeft op nogal wat verschillende plaatsen gewerkt en gewoond en dan gaat je kennissenkring ietwat verder dan, pak ‘m beet, Huissen.

Startpakketten werden verstuurd met daarin startnummers en een heuse medaille.

Op 5 december 2020 hebben zesentwintig deelnemers in Arnhem de tien miles gewandeld, hardgelopen en gefietst op een totaal internationaal deelnemersveld van 147 (!) personen. Er werd gelopen van San Fransisco tot Kuala Lumpur.

Een geweldig leuke dag met maar één maar… De Nederlandse startpakketten met startnummer ontbraken, noem het de wraak van Boris: “ Wij geen privileges van de EU, jullie geen startnummers.” Slechts één startpakket was er ontsnapt aan de Britse geheime dienst met daarin startnummer 30.

Na aanhoudende druk vanuit de EU kwam In januari 2021 de doos met startpakketten alsnog in Arnhem aan. Besloten werd om opnieuw te gaan lopen zodra er weer in wat grotere groepen gelopen kon worden. Acht maanden later was het zover en op 5 september is er opnieuw gelopen, gefietst en gewandeld. Een klein aantal van de eerdere deelnemers was verhinderd maar dit werd vlot aangevuld met nieuwe deelnemers. Nu wel voor iedereen een startpakket met een startnummer én de felbegeerde medaille. De houdbaarheidsdatum van de aanwezige chocolade zat inmiddels op het randje maar het gebaar vanuit Great Britain was er niet minder om.

Heer Simons had voorwaar een schitterend parcours uitgezet onder het motto “de keuze is reuze”. Vijf, tien, zestien, wandelen, fietsen en hardlopen…. het kon allemaal. De pers was aanwezig, de zilverreiger die wit was, de koet, de gans, eend, een verdwaald kapelletje met op de achtergrond afwisselend licht wuivend riet langs uitgestrekte waterpartijen en groene weiden. Daar tussendoor liepen, fietsten en wandelden licht bezwete atleten op meanderende paadjes en de zon scheen uitbundig. Je zou er emotioneel van worden en je vraagt je af …wat wil een mens nog meer? Ik kan het niet bedenken.

Ik vond het meer dan leuk, dank aan alle deelnemers en wederom dank aan de initiatiefnemers Mike en Trisha Bolt.

Gr. Peter

 Grenzen verleggen is een van de mooie aspecten van hardlopen. Of je nu net begonnen bent en voor het eerst de vijf kilometer aantikt of al wat langer loopt en de stap maakt naar een halve marathon of zelfs de marathon, de kick om je doel te behalen is voor iedereen hetzelfde. Ik heb de afgelopen jaren de nodige grenzen verlegd, tot het in 2011 tijd was voor mijn ultieme uitdaging: de marathon. En nu, acht jaar later, heb ik nog een stapje verder gezet en ben ik een ultraloper geworden.

Lees meer: Grenzen verleggen

Leuke wedstrijden delen, altijd al in ons loopschema maar nu ook via de website. Hieronder staan wat interessante wedstrijden die er de komende maand zijn. En ook alvast tot het eerste weekend van de volgende maand, altijd handig met het plannen. 

Weet je een leuke wedstrijd die er aan zit te komen? Stuur deze dan door! Het kan altijd via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..