Een paar jaar geleden werd er door Johan F. een zaadje geplant toen hij opperde om in China op de Chinese muur te gaan hardlopen. Dat is toen niet doorgegaan (al zijn de plannen er nog steeds) maar Dafne bleef hier enthousiast over. Met als resultaat dat wij op 15 mei richting China vlogen!

Twee dagen voor de wedstrijd kwamen alle deelnemers samen bij het start- en finishplein. Hier werden we door de organisatie welkom geheten en kregen we nog wat informatie. Hierna werd iedereen met de bus naar het punt gebracht waar we tijdens de wedstrijd de muur op zouden gaan om daarna over de muur terug naar het plein te wandelen.

Dit vond ik zelf achteraf erg waardevol. Het was niet overal even makkelijk te wandelen/hardlopen, stukken glad steen bijvoorbeeld. En ook voelde je hoe zwaar het eigenlijk is. Ik heb toen besloten alles op de muur omhoog te gaan wandelen. Overigens is dit stuk Chinese muur maar ongeveer 3 tot 3,5 kilometer.

 Dan de wedstrijddag. Ik mocht in de eerste wave starten, dat had ik niet verwacht op basis van mijn marathontijd. Na het startschot ben ik op aardig langzamer tempo dan normaal op een marathon de eerste 5 kilometer (deels omhoog) naar de start van de muur gelopen. Onderweg nog even gekletst met een Zweed die na een tijdje langzamer wilde lopen. Op de muur aangekomen was het echt zweten. Groot geluk was dat er zoveel waterpunten waren dat ik daar niet tegenop kon drinken. Op de muur heb ik nog wat korte gesprekken gevoerd maar het was ook opletten en genieten.

Na de muur ging je een lang stuk de regio in. Eerst een stuk grote weg maar daarna snel de kleinere wegen/paden op. We liepen door een aantal dorpen waar veel mensen stonden te kijken. Echt geweldig was dit stuk. Veel handjeklap met kinderen gedaan en ook regelmatig met volwassenen. Ik kreeg het idee dat ze dit wel een leuke happening vonden, al die hardloopgekken door hun dorp.

Bij een drankpost waar ik even twee bekertjes sportdrank opdronk “vroeg” een Chinees nog of hij met me op de foto kon (“vroeg” omdat hij alleen zijn telefoon liet zien). Overigens, ik wil niet weten op hoeveel filmpjes en foto’s ik inmiddels sta. Ook in de tweede week in Beijing word je als blanke buitenlander nog regelmatig stiekem of frontaal gefilmd of gefotografeerd. Een echt aparte gewaarwording.

Goed, ik heb nog wat gekletst met twee dames uit Colorado. Van één van de twee was dit haar eerste marathon. We babbelden nog wat verder totdat ik ineens Dafne aan de andere kant van de weg zag lopen. Net op dat hele kleine stukje waar de route even langs elkaar heen ging zagen we elkaar. Dus tijd voor een foto en even vragen of alles goed gaat.

Daarna begonnen voor mij de problemen. Ik had het al een tijdje best warm en mijn kuiten voelden hierdoor ook niet echt lekker meer. Ik ben richting het start- en finishplein, voordat je de tweede keer de muur op mag gaan, ook een paar keer gaan wandelen. Ik had het zo heet!

Op ongeveer 30 kilometer twijfelde ik nog, is het verstandig om de muur voor de tweede keer op te gaan? Als ik het nu al zo zwaar heb door de warmte… Maar bij de aankomst bij het plein wilde ik die muur nog een keer beslechten. Wanneer je binnen 6 uur bij de muur kwam kreeg je een bandje waarmee je de muur voor de tweede keer op mocht klimmen. Een Zweedse tour guide van de organisatie waarmee ik al eerder had gekletst deed ze om. Ik vroeg of ze me kon aanmoedigen omdat ik het zo zwaar had, dus met flinke aanmoedigingen ging ik de trappen van de muur weer op.

Een tiental treden verder stopte ik alweer. Het was alsof je benen van pap waren. To-taal geen energie zat er in, flink hijgen en ik kreeg het ook regelmatig zwart voor de ogen. Ik denk dat mijn bloeddruk lekker laag was op dat moment. Op dat moment dacht ik wel: is het überhaupt fysiek verstandig om door te gaan. Ik nam voor gewoon de tijd omhoog te nemen om als ik bovenaan zou komen nog even mijn lichaam tot rust te brengen.

Dus bovenin ging ik tegen de muur aan zitten, maakte nog een zoutoplossing (we hadden ORS-zakjes mee die we in de flesjes water konden oplossen) en dronk zo eerst een flesje op. Ik denk dat ik zo een kwartier gezeten heb, ook met een paar bekenden vanuit de bus gepraat die langs kwamen en me zagen zitten. Ik kreeg van de Chinese hulp op de muur nog een nieuw flesje water en daarmee kon ik er weer een beetje tegen en kwam ik weer in beweging.

Het was ook direct weer goed, al ging trap op natuurlijk nog steeds zo zwaar. Toen kwam er een vrouw naast me die Franse muziek aan had. Aangezien ze er Chinees uitzag maakte ik de opmerking dat ik die muziek niet op de muur verwacht had. Bleek ze uit Parijs te komen. Qua tempo liepen we ongeveer gelijk dus zijn we pratend verder de muur gaan beslechten. Zo hebben we elkaar de laatste kilometers door geholpen. En toen was ineens de finish dichtbij! Met de beste lach die ik nog op mijn gezicht kon krijgen kwam ik over de finish.

Terugkijkend vind ik dat ik het best goed gedaan heb. Oké, ik ben heel diep gegaan, ik heb veel rust onderweg gepakt, maar eerlijk gezegd ben ik er blij om dat ik dat “durfde” te doen want anders was ik waarschijnlijk uitgevallen. En het meest gekke is dat ik er helemaal geen last van gekregen heb. Geen spierpijn, alleen kwam ik wat stijfjes uit de bus maar dat mag ook wel nadat we daar bijna drie uur in hadden gezeten op weg terug naar het hotel.