De halve van Utrecht
De start is op het Science Park. Dat klinkt internationaal en wetenschappelijk, maar daar is bij deze loop niets van te merken. Een beetje verveeld sta ik in startvak 3 om me heen te kijken. Mijn tegenstanders, of medelopers, ik weet niet precies hoe ik ze moet zien, zijn niet anders dan bij andere wedstrijden. Een paar studenten naast me hebben de uitstraling van levensgenieters, niet zozeer van atleten. Ik doe wat ‘skipping’ en ‘tripping’ om mijn benen warm te houden. In de verte klinkt het startschot voor de hele snelle lopers. Ik moet nog zo’n tien minuten wachten voordat ik aan mijn race kan beginnen.
In tegenstelling tot de zevenheuvelenloop vraag ik mezelf nu niet af waarom ik dit wil. Sinds ik het boek heb gelezen van Matt Fitzgerald: “How bad do you want it?” laat ik me niet meer afleiden door negatieve gedachten. Ook mijn lichte verkoudheid kan me niet verontrusten. Ik heb het boek gekocht vanwege de titel. Ik interpreteerde het op twee manieren, hoe graag wil je het en hoe erg wil je het? Met andere woorden hoever wil je gaan om je doel te bereiken? Het boek heeft als ondertitel: “mastering the psychology of mind over muscle.” Er wordt gesteld dat de grootste remmende factor op de prestatie je geest is en niet je lijf. Toen ik het boek dichtsloeg was er een boek voor me opengegaan. Twee hoofdstukken sprongen eruit: “The art of letting go” en “Passion knows no age.”
Zo loop ik als vierenzestigjarige vrouw over de startstreep zonder enige druk. Ik heb geleerd om goed naar de omgeving te kijken in plaats van op mijn ademhaling te letten zoals ik gewend was. Ook mijn horloge raadplegen over tussentijden, hartslag en dergelijke is uit den boze. Laat het los en geniet van het lopen. Dat is wel een punt. In maart heb ik corona gehad en sindsdien was het hardlopen weinig genieten geweest. Covid had me ver teruggeslagen. Iedere stap kostte me moeite. Het herstel duurde lang. Nog steeds heb ik het gevoel dat ik met de handrem erop te loop. Mijn longen kunnen nog niet zoveel zuurstof opnemen dan voorheen. Laat het los, laat het gaan, klinkt het in m’n hoofd. “How bad do I want it?”
Eén kilometer verder is het landschap om me heen betoverend. Het frisse lentegroen straalt me tegemoet. De bomen langs de zandlaan HH
zorgen voor een aangename koelte. Het zou gedurende de race warm worden, zo was voorspeld. Nodige waarschuwingen waren al afgegeven: drink veel en probeer geen pr te lopen. Op de brug over de Kromme Rijn prikt de zon op mijn huid. Het voelt klam aan en ik merk dat ik zweet als een otter. Nog 2 kilometer en dan komen we aan bij het eerste verzorgingspunt. Dat mag ik niet missen, zo prent ik me in.
Verslag Zevenheuvelenloop
Als hardloper ben je filosoof, voortdurend vraag je jezelf af waar je mee bezig bent. Waarom wil ik steeds harder en steeds verder? Tot nu toe heb ik geen zinnig antwoord kunnen bedenken. Twee jaar geleden maakte ik mijn eerste pasjes om als fietser de conditie in de winter bij te houden. Ik sportte omdat het me een fijn gevoel gaf, de endorfines maakte me blij. Al snel ontdekte ik dat bij het hardlopen veel meer gelukshormonen vrijkomen dan bij het fietsen. Het duurde niet lang of raakte ik mijn racefiets niet meer aan.
Toen begon het. Het alleen lopen begon te vervelen en ik meldde me aan bij loopgroep Arnhemia. Daar waren mensen die veel harder liepen dan ik. Het intrigeerde me. Ik begreep dat ik nog betrekkelijk onervaren was en al wat ouder, maar toch. Ik wilde beter worden. Langere afstanden en sneller lopen. Oh ja en ook wedstrijden.
En nu sta ik dan in startvak groen van de Zevenheuvelenloop, half ingelopen een beetje te verkleumen van de kou. Als de eerste druppels mijn brillenglazen vertroebelen borrelt de filosofische vraag weer op: waarom wil ik dit? Ook nu kan ik geen goed argument vinden.
Molenhoeks Makkie in cijfers
16.10.2022. Het is weer tijd voor Molenhoeks Makkie. En andersom ook tijd voor goed weer; bij Molenhoeks Makkie is dat namelijk een vast gegeven. Zo ook nu, 14 graden en een stralend zonnetje. Wel anders is de groepsgrootte. In plaats van het selecte maar loyale gezelschap in eerdere edities, staan we nu aan de start met maar liefst 16 Arnhemianen.
Een enkeling waagt zich aan de 15 kilometer, de meerderheid houdt het bij 10 kilometer over de fraaie Mookerheide. Wat op zich al wel genoeg is, getuige de 142 stijgingsmeters die in het grotendeels onverharde parcours zijn opgenomen. Daarvan is de meest beruchte strook toch wel “de schans”, een hill-achtige zandbeklimming met bovenaan een verdekt opgestelde fotograaf. Ieder jaar weer gaat het mis en ook nu zijn er maar 3 Arnhemianen die de lens op tijd ontdekt hebben.
Zoveel is tenminste duidelijk bij het zien van de foto’s.
Niets om ons voor te schamen trouwens, ieders zichtbare inspanning onderstreept alleen maar de collectieve prestatie die we hebben geleverd. Totaal zijn we 16 uur, 30 minuten en 21 seconden onderweg geweest, wat neerkomt op een fraai gemiddelde van 5:40 per kilometer. Op dat terrein!
Oh, en voordat we het opnieuw vergeten, we stonden al bij de auto’s toen iemand opperde om nog even bij de prijsuitreiking te gaan kijken, 2 Arnhemianen hebben zich zelfs in de prijzen gelopen. 2x een 2e plaats in de leeftijdscategorie. Waarmee we met 1,6% van het totale deelnemersveld, 1,8% van het prijzengeld uit Molenhoek mee terug hebben genomen. Een positieve business case dus.
Wat zich tot slot niet in cijfers laat uitdrukken, is de gezelligheid; wat is het toch een feestje om met zoveel Arnhemianen op (hardloop)pad te gaan. Moeten we snel weer doen!
Hoog8end,
Niels (verder heb ik niets met cijfers hoor)
Verslag Zeven Heuvelen trail 10-09-2022
Na alle “langzame” loopjes en trainingen wilde ik mezelf weer eens testen tijdens een echte “wedstrijd”. Ik had al wel de “Stuwwal trail” en de “Bedriegertjesloop” gedaan, maar dit leek me weer een zwaardere uitdaging.
De voor-”pret” begon al op woensdag toen er regen, maar vooral ook onweer, in de weersverwachting voor Nijmegen stond. Daar veranderde de dagen daarna niet echt veel aan en dus begon het te kriebelen: welke schoenen, welke kleding en ….. gaat het wel door?
Ja, vrijdag bleek dat de verwachting langzaam gunstig verschoof naar beter weer en zelfs maar heel lichte regen.. Maar dat veranderde zaterdag met het uur weer richting regen. Op het laatste moment besloot ik toch met de auto te gaan ipv met de trein, omdat de reis/looptijd, vooral na afloop evt in de regen, me tegenstond.Dat was een goed besluit. Eenmaal in Nijmegen en al behoorlijk op weg richting park Brakkenstein begon het in een keer stevig te regenen!
Op het startterrein bleken de gevolgen goed te merken. Zompig “gras” en voor de bagage afhandeling, t-shirts en startnummers uitgave, modder!
Kleding Loopgroep Arnhemia aanschaffen
De Arnhemia kleding bestaat uit loopjasjes, shirts met lange mouw, shirts met korte mouw en singlets van het merk ‘Newline’ in rood. Deze worden aangeschaft bij Huisman sport, Vierakkerstraat 20 in Huissen. In de winkel dient een voorraad aanwezig te zijn van de gangbare maten.
Tegenwoordig zijn ook de logo’s vooraf ingekocht waardoor deze alleen maar op de kleding hoeven te worden geplaatst (en niet meer zoals voorheen met de machine te worden uitgesneden). Je kunt eventueel op eigen kosten je naam laten toevoegen onder het logo: die letters worden ter plaatse met een machine uitgesneden.
Meldt in de winkel dat je lid bent van ‘Arnhemia’. Dan gelden de volgende prijzen inclusief logo:
- shirt met korte mouw: € 32,50
- jasje € 80,00
- shirt met lange mouw: € 57,00
- singlet (hemd): € 30,00
Arnhemia leden mogen eens per drie jaar de helft van de kosten voor clubkleding, tot een maximum van € 50,- terugvragen bij de penningmeester.
Voor nieuwe leden geldt dat zij tenminste één jaar lid zijn, of de contributie van één jaar (2022: € 96,-) hebben overgemaakt.
Een (digitale) kopie van de bon lever je in bij de Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Je krijgt dan de verenigingsbijdrage teruggestort.