In het derde weekend van maart stond er voor mij een nieuw avontuur in de agenda. Een echte trail, op Ameland. Alhoewel, vorig jaar heb ik in Arnhem aan een trail meegedaan, maar na twee keer binnen 4 kilometer door mijn enkel te zijn gaan ben ik uitgestapt. Deze trail is ook niet perfect voor mij. Mijn hamstringblessure is nog maar net zo ver hersteld dat ik 3 weken heb kunnen oefenen, na een maandje stilstaan. Maar zoals elke andere hardloper in zo’n situatie vind ik dat het moet kunnen. De bedoeling van deze trail was dat ik daarom lekker ontspannen zou gaan lopen, samen met Dafne. Het is een gemoedelijke wedstrijd met een limiet van 350 lopers per afstand (6, 12, 18, 35 & 60 kilometer) waarbij de 35 en de 60 kilometer op zondag gelopen worden en de overige afstanden op de zaterdag.
Wat een mooi gezicht
Na het startschot was het langzaamaan het dorp uit hardlopen en daarna gingen we een klein bosje in richting de vuurtoren. Met 350 man kan het toch nog best krap zijn op een bospad dus het was soms toch nog even wandelen bij de heuveltjes in het bos. Hierna gingen we langs de vuurtoren het duingebied in. Wat een geweldig uitzicht was het daar. Je zag een lang lint met hardlopers door het gebied gaan, al redelijk lang gerekt. Het was nog steeds af en toe wat wandelen, blijkbaar is het licht heuvelig karakter voor andere hardlopers nog een uitdaging, maar hier in Arnhem leren we wel wat heuveltjes lopen! Dus na een paar keer wandelen zijn we wat mensen gaan inhalen zodat we ons eigen tempo konden blijven lopen.
Na zo’n 6 kilometer had ik een beetje genoeg om zo vaak op mijn tenen te lopen en gaf ik aan Dafne aan dat ik liever mijn eigen tempo wilde lopen. Dus daar ging ik, plekjes zoeken om in te halen, zorgen dat ik niet te hard ging, door het duingebied. Wat een ge-wel-di-ge kilometers waren dat. Tussendoor met wat andere trailers praten, met iemand over camelbags, met een ander over de omstandigheden, en tussendoor telkens dichterbij de finish komen.
Voorzichtig, voorzichtig
Maar het lastigste gedeelte moest nog komen. Eerst het strand op met een mooi windje tegen. Dat ging op zich wel prima maar toch iets gas terug in verband met de zwaarte van het zand. Daarna op een zandpad in de duinen, dat was lastig. Daar was ik voorzichtig omdat als ik er lekker zou door gaan lopen ik mijn hamstring wel weer zou gaan voelen. En daarnaast ben ik geen fan van door het zand hardlopen dus ietsje rustiger was niet zo erg. Na het zandpad gingen we al snel weer het bos in waar we na de start ook in liepen, maar deze keer met wat meer serieuze heuveltjes. Zo serieus dat ik ze maar wandelend op en af ben gegaan en hierdoor mijn haas/doelwit heb moeten laten gaan. Die man wilde ik nog graag voor de finish inhalen maar dat werd hem dus niet.
Finish in zicht
Na een kilometer of zo waren we het bos weer uit en kwamen we op asfalt terecht, op naar de finish! Een echte eindsprint zat er voor mij niet in, maar ik probeerde wel mijn tempo wat te houden. Wat een heerlijk gevoel was dat na de finish, mijn hamstring had het gehouden, ik heb heerlijk gelopen op een geweldig mooie route. Ik besloot ook meteen dat ik wel heel graag daar volgend jaar zonder blessureleed en dus goed voorbereid aan de start wil staan om te zien hoe het dan voelt!