Wandelen in Wallonië

Een groep van zeven Arnhemianen wandelde van donderdag 19 tot zondag 22 mei 2022 in het Belgische Wallonië. Het heuvelachtige landschap, met andere bebouwing tussen Maastricht en Luik, maakt dat je los komt van het Arnhemse. Ondanks de nodige tegenvallers genoten Ben P, Gerrie, Jan, Johan A, Johan F en Roelf en Theo wel degelijk van een korte vakantie.

Gerrie, Johan F en Theo arriveerden als eerste bij het onderkomen, een vakantiewoning van Cour d’Aix in Richelle, gemeente Visé. Het onthaasten kon beginnen. Op het zonnige terras van de binnenplaats van de oude carréboerderij zochten ze contact met de verhuurder. Het bleek nog een hele puzzel om de sleutel en de juiste 10-persoons vakantiewoning te ontdekken. Uiteindelijk voldeden twee woningen naast ook. Er was voor ieder een eigen bed in zes kamers.

Het concept is als vanouds. Alle deelnemers kopen proviand in, twee dagen koken en één avond uit eten. Theo nam de donderdagmaaltijd voor zijn rekening door een heerlijk lentestoofpotje en niet te versmaden whiskytoetje te presenteren. Nadat we vrijdagmiddag op een terras in Visé enkele Jupilers hadden genuttigd, was de macaroni van Johan A op vrijdagavond nog van een verrassend hoog niveau.  Op zaterdagavond gingen we uit eten. Een terras in Visé bood goed zicht op mooie vrouwen en dure auto’s. Voor dat laatste doel kwamen trotse chauffeurs meerdere keren voorbij rijden.

We kwamen om te wandelen. Johan A kreeg vlak voor vertrek toestemming van de huisarts om te wandelen met zijn verstuikte enkel en de snee in de voet van ondergetekende was net op tijd genezen. Een proefrondje van een paar kilometer op donderdagavond gaf het goede gevoel. Voor de zekerheid zouden we vrijdag een route lopen waar we halverwege langs het huisje kwamen. Johan F en Jan pasten daarvoor de route aan. Dat kwam goed uit, want Buienradar voorspelde voor vrijdag regen rond het middaguur. Van een wandelschoen van Johan A liet de zool helemaal los. Dit kon gebeuren doordat Johan de schoenen te lang rust had gegund (voor de liefhebbers: hydrolyse van het poly-urethaan). Johan liep de rest van de morgen op een dunne zool en wisselde tussen de middag van schoenen. Het zou Gerrie niet overkomen. Hij wandelt vaak en herkende delen van de route die naar Santiago de Compostella leiden. Ook Roelf herkende delen van de route van zijn uitje in april met andere Arnhemianen. De lunch nuttigden we bij het huisje. Tussen de buien door gingen we er weer op uit en belandden we op een overdekt terras. Die dag bleef de teller steken op 20 km. Jan en Johan F hadden zoveel energie over dat ze ’s avonds bij het huisje de koelte in zomertenue trotseerden.

Op zaterdag passeerden we de Nederlandse grens. Net als de dag ervoor liepen we veel over onverharde paden. Via speciale hekjes voor wandelaars doorkruisten we weilanden. Het was opnieuw een fantastische route. Een kopje koffie halverwege de dag ging niet door, want er was veel gesloten. In Richelle legden we aan voor een ijsje. ’s Avonds gingen we te voet naar het diner in Visé en bij thuiskomst bleek dat we 32 km hadden gewandeld.

De volgende morgen was het na het ontbijt tijd om het huisje leeg te maken, want om 10 uur moesten we de sleutel inleveren. We concludeerden dat het geslaagd was en zeker voor herhaling vatbaar.  

Ben P

Stuwwal Trail 2022

Vandaag liep ik weer eens een “officieel georganiseerde loop” (wedstrijd is voor mij natuurlijk een groot woord) : de  in Oosterbeek.

Zoals gewoonlijk bij mij was er al een dag van tevoren een gezonde spanning: welke schoenen, kleren, extra drinken/ ,hoe laat moet ik weg, auto of fiets, etc. Eerst maar eens van alles klaar leggen en dan verder zien.

Na vrijdagavond eerst nog een concert (The Analogues-Abbey Road) te hebben bijgewoond en dus minder slaap dan gewoonlijk te hebben gehad, werd ik uitgenodigd om een kop koffie te drinken bij vriend. Het was dus maar goed dat de trail wat later in de middag begon en ik alles voorbereid had.

Lees meer: Stuwwal Trail 2022

De Dutch Mountains Trail hardlopen

Die vrouw van mij had een idee, er bestaat namelijk een route in Zuid-Limburg. Het is een ruige wandeltocht van 101 km lang die Seven Summits (toppen) met elkaar verbindt rm de Dutch Mountains Trail heet. Maar ja, wij zijn hardlopers. We hebben dan ook de route in vier delen opgesplitst van 24-30 kilometer zodat we deze hardlopend konden afleggen. Ook pasten we de routevolgorde aan in verband met reistijd naar Zuid-Limburg op de eerste en laatste dag en wat OV-werkzaamheden.

Hierdoor was onze eerste dag de laatste etappe, maar omgekeerd gelopen. We parkeerden onze auto in Mheer en reden met de bus naar Maastricht om daarna terug hard te lopen. Eerst een aantal kilometer om de stad uit te komen en daarna de eerste hoogtemeters richting de ENCI-groeve. Hierna was het door het bos richting de eerste summit d’n Observant maar daar was het niet bepaald mooi dus liepen we snel door. De route vervolgde langs een heuvelrug, via een pad langs de Maas, over een sluis een stukje door België heen. We staken via een pontje de Maas over naar Eijsden waar we even lunchten. Een wrap met kip blijkt toch wat lastig te verteren als je daarna door gaat hardlopen. De rest van de dag was het ietsje zwaarder maar genieten was het wel omdat we nu door de natuur liepen.

Lees meer: De Dutch Mountains Trail hardlopen

(Night) trail op een waddeneiland met een extra uitdaging

Zoals vaker stond er onlangs een trail in onze agenda (de meesten kennen oud-lid Dafne vast ook nog wel). Dit keer hadden wij bedacht om met de Devil's Trail op Schiermonnikoog mee te doen waar op vrijdagavond een nighttrail en op zaterdag meerdere afstanden werden georganiseerd. Wij kozen voor de 10 kilometer nighttrail en de dag daarna voor de 30 kilometer.

Bij de nighttrail kon er elke 20 seconden iemand starten, direct lekker over een smal pad het donker in. Jammergenoeg kreeg ik na een ruime kilometer een telefoontje, Dafne haar hoofdlamp was al leeg, dus was het voor mij omkeren en haar ophalen om zo samen verder te gaan. Het was even wat anders dan de nighttrail bij Montferland die ik een maand eerder hadden gelopen, die was bijna helemaal in het bos waardoor het veel meer indruk maakte. Deze nighttrail was leuk, vooral een heel stuk over een donker strand, maar niet zo indrukwekkend. Al met al een prima korte afstand als warming-up voor de 30 km op zaterdag.

Lees meer: (Night) trail op een waddeneiland met een extra uitdaging

Go Run or Go Home

Ten miles, oftewel zestien kilometer en nog een paar metertjes. De uitnodiging om daaraan mee te doen kwam vorig jaar vanuit Engeland van de in augustus 2020 geëmigreerde familie Bolt. Een uitnodiging om tijdens de corona ellende vooral niet te stoppen met wat we leuk vinden, Sportief bezig zijn in gezelschap van mede sportievelingen. De uitnodiging onder de naam “QuarenTEN 10EM” was naar 13 landen gestuurd. De “globetrotter-familie” Bolt heeft op nogal wat verschillende plaatsen gewerkt en gewoond en dan gaat je kennissenkring ietwat verder dan, pak ‘m beet, Huissen.

Startpakketten werden verstuurd met daarin startnummers en een heuse medaille.

Op 5 december 2020 hebben zesentwintig deelnemers in Arnhem de tien miles gewandeld, hardgelopen en gefietst op een totaal internationaal deelnemersveld van 147 (!) personen. Er werd gelopen van San Fransisco tot Kuala Lumpur.

Een geweldig leuke dag met maar één maar… De Nederlandse startpakketten met startnummer ontbraken, noem het de wraak van Boris: “ Wij geen privileges van de EU, jullie geen startnummers.” Slechts één startpakket was er ontsnapt aan de Britse geheime dienst met daarin startnummer 30.

Na aanhoudende druk vanuit de EU kwam In januari 2021 de doos met startpakketten alsnog in Arnhem aan. Besloten werd om opnieuw te gaan lopen zodra er weer in wat grotere groepen gelopen kon worden. Acht maanden later was het zover en op 5 september is er opnieuw gelopen, gefietst en gewandeld. Een klein aantal van de eerdere deelnemers was verhinderd maar dit werd vlot aangevuld met nieuwe deelnemers. Nu wel voor iedereen een startpakket met een startnummer én de felbegeerde medaille. De houdbaarheidsdatum van de aanwezige chocolade zat inmiddels op het randje maar het gebaar vanuit Great Britain was er niet minder om.

Heer Simons had voorwaar een schitterend parcours uitgezet onder het motto “de keuze is reuze”. Vijf, tien, zestien, wandelen, fietsen en hardlopen…. het kon allemaal. De pers was aanwezig, de zilverreiger die wit was, de koet, de gans, eend, een verdwaald kapelletje met op de achtergrond afwisselend licht wuivend riet langs uitgestrekte waterpartijen en groene weiden. Daar tussendoor liepen, fietsten en wandelden licht bezwete atleten op meanderende paadjes en de zon scheen uitbundig. Je zou er emotioneel van worden en je vraagt je af …wat wil een mens nog meer? Ik kan het niet bedenken.

Ik vond het meer dan leuk, dank aan alle deelnemers en wederom dank aan de initiatiefnemers Mike en Trisha Bolt.

Gr. Peter

Trainen op de Posbank

In de 2^e helft van augustus staat ie elk jaar op de agenda: de training over de bloeiende posbank. Zo ook dit jaar en deze keer met de startlocatie dichtbij het einddoel: bij het bezoekerscentrum en we vertrekken aldaar pas om 10 over 7. Onderweg zie ik al 2 leden uit Elden lekker gezond op de fiets naar Rheden komen. Chapeau. Op de parkeerplaats blijkt er ook iemand mee te willen lopen die zich niet heeft aangemeld. Of dat de arrogantie is van een marathon-loper, weet ik niet zeker, maar onze trainer is gelukkig coulant. Omgekeerd is er iemand uit Druten die zich wel heeft aangemeld, niet op tijd aanwezig, maar een telefoontje leert dat de auto al in Rheden is. En 6 minuten later scheurt die auto inderdaad de parkeerplaats op.

Zodra het portier open gaat, klinkt het welbekende ‘we kunnen gaan’, maar de soep wordt toch niet zo heet gegeten. Even later duiken we toch het bos in en de hei op. Rekken en strekken slaan we deze avond over. Weldra worden we in 2 groepjes opgesplitst die echter tegelijk bij de theekoepel aankomen. Daar zijn toch wel erg veel traptreden omhoog. Vandaar naar het pleintje met de enige echte Posbank. Daar is onze fotoshoot.

En dan mogen we weer verder naar de overkant waar 3 bomen lijken te staan. ‘De eerste 10 halen de laatsten op’ klinkt het dan. En goed om je heen en ook goed voor ons kijkend, komen we ook bij dit nieuwe hoogtepunt. We keren nog 1 keer terug naar de bloeiende heide en dan mogen we terug door het bos naar het bezoekerscentrum.

Onderweg wordt er echter nog een keer lelijk gestruikeld. Maar een trainer zou geen trainer zijn als hij niet ook een verbanddoos bij zich had. En met de verbanddoos kan de knie weer worden opgelapt zodat de buitelaresse gewoon weer terug kan fietsen. Dus nog een laatste Chapeau!