• U bevindt zich hier:  
  • Home

De 27e editie van de Warnsborncross zit er weer op!

Dit keer een herfst- in plaats van voorjaarseditie maar wederom een feestje, nu met een prachtig parcours gehuld in herfstkleuren.

Een nat feestje, dat wel, maar onze 200 deelnemers bikkelden daar gewoon doorheen.

Na een paar jaar afwezigheid konden we gelukkig weer een jeugdloop organiseren voor 32 jonge lopers die zich vol enthousiasme in de strijd om de 1200 meter mengden om na afloop te genieten van een lekkere chocoladeletter.

Bij de volwassenen deden er respectievelijk 69, 73 en 27 lopers mee op de afstanden van 5,5, 11 en 16,5 km. Parcoursrecords werden er dit keer helaas niet verbroken maar er werden ondanks de zware omstandigheden -regen en een nat parcours- toch goede tijden neergezet.

De namen van de winnaars en de gelopen tijden van alle deelnemers zijn te vinden op de onderstaande link.

[2023 Uitslagen Warnsborncross - overzicht]

Onze eigen foto's staan online en foto's gemaakt door Eric Beatse vind je hier. Later volgt nog een film met een impressie van WBC editie 27.

Wij bedanken onze sponsors, Physique, PK Run en het Pannekoekhuis voor hun bijdrage en namens Loopgroep Arnhemia een 'thumbs-up' voor alle lopers en vrijwilligers voor hun deelname!

 

 

 

Hardlopen bij een leuke loopgroep met enthousiaste lopers en onder leiding van gediplomeerde looptrainers? Dat kan bij Loopgroep Arnhemia!

We trainen iedere dinsdag- en donderdagavond om 19:00 uur; in de zomerperiode in de bossen rondom Arnhem en, als het daarvoor te donker wordt, vanuit sporthal de Laar-West op verlichte paden in Arnhem-Zuid.

De trainers zorgen voor een uitdagende training, waarbij iedereen op zijn of haar niveau kan trainen. Bij hen kun je ook informatie en loopadvies krijgen. 

Een aantal Arnhemia-lopers neemt regelmatig deel aan wedstrijden waar we soms gezamenlijk naartoe trainen.

Ben je een recreatieve loper en vind je hardlopen in een groep gezelliger dan alleen? Wil je veilig en gericht trainen en een betere loper worden? Kom dan eens kijken bij onze loopgroep!

Geef je op voor een proefles en loop een paar keer met ons mee om te kijken of Arnhemia bij je past!

In 2018 werd op initiatief van de Zwarte Cross en Grolsch een prijsvraag uitgezet om de Achterhoek een eigen (onofficiële) vlag te geven. Het winnende ontwerp symboliseert het Achterhoeks coulisselandschap, waarbij het kruis staat voor de kronkelende wegen met bomenrijen, de lichtgroene vlakken voor de weilanden en de donkergroene voor de bossen. Leuk om te weten als je weer een keer achter een auto rijdt met zo’n bumpersticker, maar wat heeft het met hardlopen te maken? Welnu, dit door de vlag uitgebeelde landschap is nu juist hét decors voor de loop van vandaag; de Keppelrun.

Net als bij de vorige gezamenlijke loop in Rhenen zijn we ook vandaag met 7. In een andere samenstelling, dus voor de Magnificant 7 moet straks nog een andere bijnaam bedacht worden. En zoals de vorige keer al beloofd, niet in het Engels maar in het Achterhoeks. Om de teamgeest verder te versterken, zijn we in de aanloop benaderd door de organisatie of we niet ook aan de teamwedstrijd mee willen doen. Nou, vort dan moar.

Het belooft een hete dag te worden dus iedereen heeft de nodigde voorzorgsmaatregelen getroffen. PR’s losgelaten (hendig an doon), voldoende gedronken, zonnebrand gesmeerd en zwemkleding in de tas. Dat laatste is overigens niet bedoeld voor de vele sproeiers onderweg, des te meer voor de duik in het aangrenzende buitenbad na afloop. Wat dat betreft heeft de organisatie het perfect geregeld, alle faciliteiten op minder dan 100 meter lopen van elkaar. Oftewel, alles op een snotlap. Het voelt bijna vreemd om daarna alsnog 10 km te gaan lopen.

Maar goed, daar waren we nu eenmaal voor gekomen dus om 11:30, het is dan inmiddels 28°C, goat wi-j hen. Voor Pieternel is dat maar van korte duur als een EHBO’er de voor haar normale hoge ademhaling in de eerste kilometers als potentieel risico inschat. Nadat ze niet langer achter’ n oasem is, mag ze haar weg vervolgen en aan een inhaalslag beginnen. De eerste kilometers heeft de zon vrij spel en moet de verkoeling komen van de sproeiers langs de kant. Niels ziet er blijkbaar dusdanig verhit uit dat een aspirant brandweerman besluit de sproeier vol horizontaal op zijn gezicht te richten. Buj now uut eslaopen?

Na 3 kilometer verschijnen gelukkig de eerste bomenrijen uit de vlag en lopen we wat meer in de schaduw. Roelf heeft dat allemaal niet nodig, hij kan goed tegen de warmte en loopt onverdroten door. En anders is daarachter nog altijd Hans om een oogje in het zeil te houden. Marc en Ronald hebben ondertussen elkaars ritme gevonden en lopen zij aan zij, als ware het noaber en noaber zijn (ajeto is dan weer geen Achterhoeks trouwens).

Net iets voorbij kilometer 6 lopen we het donkergroene vlak van de vlag in. Tegelijkertijd zorgt de lange en licht hellende strook onverhard ervoor dat de hartslagen oplopen en de temperatuur zijn tol begint te eisen. Of beter gezegd, wi-j bunt al kats naor de klote. Gelukkig is daar alweer een drankpost voor een isotone impuls en niet lang daarna de vriendin van Joost voor een supporters impuls: kiek ze goan! Of zei ze nu hol de bene d'r onder en de gang d'r in? Naja, iets in die strekking in ieder geval. Het helpt, langzaam komt Laag-Keppel weer in zicht en de lokale fanfare in het gehoor. Marc en Ronald uitgezonderd, zij dwingen de jury tot het bestuderen van de finishfoto, passeren we uiteindelijk één voor één de finishlijn. Voor iets dat we niet anders kunnen bestempelen dan een aldebastend mooie prestatie!

Normaal gesproken zou het verhaal hier eindigen. Maar terwijl we nazwetend met elkaar en onze supporters, Jellie en de vrouw van Marc zijn er zelfs voor naar Keppel gefietst, de vlag route evalueren, wordt Loopgroep Arnhemia opgeroepen om naar het podium te komen als beste team. Wat, wij gewonnen? Jao, jao, een grap zeker. Maar nee, we zijn toch echt eerste geworden en gaan zowaar met een beker op huus an!

Ajuus,
De Onmundige Zövvene

De start is op het Science Park. Dat klinkt internationaal en wetenschappelijk, maar daar is bij deze loop niets van te merken. Een beetje verveeld sta ik in startvak 3 om me heen te kijken. Mijn tegenstanders, of medelopers, ik weet niet precies hoe ik ze moet zien, zijn niet anders dan bij andere wedstrijden. Een paar studenten naast me hebben de uitstraling van levensgenieters, niet zozeer van atleten. Ik doe wat ‘skipping’ en ‘tripping’ om mijn benen warm te houden. In de verte klinkt het startschot voor de hele snelle lopers. Ik moet nog zo’n tien minuten wachten voordat ik aan mijn race kan beginnen.

In tegenstelling tot de zevenheuvelenloop vraag ik mezelf nu niet af waarom ik dit wil. Sinds ik het boek heb gelezen van Matt Fitzgerald: “How bad do you want it?” laat ik me niet meer afleiden door negatieve gedachten. Ook mijn lichte verkoudheid kan me niet verontrusten. Ik heb het boek gekocht vanwege de titel. Ik interpreteerde het op twee manieren, hoe graag wil je het en hoe erg wil je het? Met andere woorden hoever wil je gaan om je doel te bereiken? Het boek heeft als ondertitel: “mastering the psychology of mind over muscle.” Er wordt gesteld dat de grootste remmende factor op de prestatie je geest is en niet je lijf. Toen ik het boek dichtsloeg was er een boek voor me opengegaan. Twee hoofdstukken sprongen eruit: “The art of letting go” en “Passion knows no age.”

Zo loop ik als vierenzestigjarige vrouw over de startstreep zonder enige druk. Ik heb geleerd om goed naar de omgeving te kijken in plaats van op mijn ademhaling te letten zoals ik gewend was. Ook mijn horloge raadplegen over tussentijden, hartslag en dergelijke is uit den boze. Laat het los en geniet van het lopen. Dat is wel een punt. In maart heb ik corona gehad en sindsdien was het hardlopen weinig genieten geweest. Covid had me ver teruggeslagen. Iedere stap kostte me moeite. Het herstel duurde lang. Nog steeds heb ik het gevoel dat ik met de handrem erop te loop. Mijn longen kunnen nog niet zoveel zuurstof opnemen dan voorheen. Laat het los, laat het gaan, klinkt het in m’n hoofd. “How bad do I want it?”

Eén kilometer verder is het landschap om me heen betoverend. Het frisse lentegroen straalt me tegemoet. De bomen langs de zandlaan HH

zorgen voor een aangename koelte. Het zou gedurende de race warm worden, zo was voorspeld. Nodige waarschuwingen waren al afgegeven: drink veel en probeer geen pr te lopen. Op de brug over de Kromme Rijn prikt de zon op mijn huid. Het voelt klam aan en ik merk dat ik zweet als een otter. Nog 2 kilometer en dan komen we aan bij het eerste verzorgingspunt. Dat mag ik niet missen, zo prent ik me in.

Als hardloper ben je filosoof, voortdurend vraag je jezelf af waar je mee bezig bent. Waarom wil ik steeds harder en steeds verder? Tot nu toe heb ik geen zinnig antwoord kunnen bedenken. Twee jaar geleden maakte ik mijn eerste pasjes om als fietser de conditie in de winter bij te houden. Ik sportte omdat het me een fijn gevoel gaf, de endorfines maakte me blij. Al snel ontdekte ik dat bij het hardlopen veel meer gelukshormonen vrijkomen dan bij het fietsen. Het duurde niet lang of raakte ik mijn racefiets niet meer aan.

Toen begon het. Het alleen lopen begon te vervelen en ik meldde me aan bij loopgroep Arnhemia. Daar waren mensen die veel harder liepen dan ik. Het intrigeerde me. Ik begreep dat ik nog betrekkelijk onervaren was en al wat ouder, maar toch. Ik wilde beter worden. Langere afstanden en sneller lopen. Oh ja en ook wedstrijden.

En nu sta ik dan in startvak groen van de Zevenheuvelenloop, half ingelopen een beetje te verkleumen van de kou. Als de eerste druppels mijn brillenglazen vertroebelen borrelt de filosofische vraag weer op: waarom wil ik dit? Ook nu kan ik geen goed argument vinden.

16.10.2022. Het is weer tijd voor Molenhoeks Makkie. En andersom ook tijd voor goed weer; bij Molenhoeks Makkie is dat namelijk een vast gegeven. Zo ook nu, 14 graden en een stralend zonnetje. Wel anders is de groepsgrootte. In plaats van het selecte maar loyale gezelschap in eerdere edities, staan we nu aan de start met maar liefst 16 Arnhemianen.

Een enkeling waagt zich aan de 15 kilometer, de meerderheid houdt het bij 10 kilometer over de fraaie Mookerheide. Wat op zich al wel genoeg is, getuige de 142 stijgingsmeters die in het grotendeels onverharde parcours zijn opgenomen. Daarvan is de meest beruchte strook toch wel “de schans”, een hill-achtige zandbeklimming met bovenaan een verdekt opgestelde fotograaf. Ieder jaar weer gaat het mis en ook nu zijn er maar 3 Arnhemianen die de lens op tijd ontdekt hebben.

Zoveel is tenminste duidelijk bij het zien van de foto’s.

Niets om ons voor te schamen trouwens, ieders zichtbare inspanning onderstreept alleen maar de collectieve prestatie die we hebben geleverd. Totaal zijn we 16 uur, 30 minuten en 21 seconden onderweg geweest, wat neerkomt op een fraai gemiddelde van 5:40 per kilometer. Op dat terrein!
Oh, en voordat we het opnieuw vergeten, we stonden al bij de auto’s toen iemand opperde om nog even bij de prijsuitreiking te gaan kijken, 2 Arnhemianen hebben zich zelfs in de prijzen gelopen. 2x een 2e plaats in de leeftijdscategorie. Waarmee we met 1,6% van het totale deelnemersveld, 1,8% van het prijzengeld uit Molenhoek mee terug hebben genomen. Een positieve business case dus.

Wat zich tot slot niet in cijfers laat uitdrukken, is de gezelligheid; wat is het toch een feestje om met zoveel Arnhemianen op (hardloop)pad te gaan. Moeten we snel weer doen!

Hoog8end,

Niels (verder heb ik niets met cijfers hoor)

Na alle “langzame” loopjes en trainingen wilde ik mezelf weer eens testen tijdens een echte “wedstrijd”. Ik had al wel de “Stuwwal trail” en de “Bedriegertjesloop” gedaan, maar dit leek me weer een zwaardere uitdaging.

De voor-”pret” begon al op woensdag toen er regen, maar vooral ook onweer, in de weersverwachting voor Nijmegen stond. Daar veranderde de dagen daarna niet echt veel aan en dus begon het te kriebelen: welke schoenen, welke kleding en ….. gaat het wel door?

Ja, vrijdag bleek dat de verwachting langzaam gunstig verschoof naar beter weer en zelfs maar heel lichte regen.. Maar dat veranderde zaterdag met het uur weer richting regen. Op het laatste moment besloot ik toch met de auto te gaan ipv met de trein, omdat de reis/looptijd, vooral na afloop evt in de regen, me tegenstond.Dat was een goed besluit. Eenmaal in Nijmegen en al behoorlijk op weg richting park Brakkenstein begon het in een keer stevig te regenen!

Op het startterrein bleken de gevolgen goed te merken. Zompig “gras” en voor de bagage afhandeling, t-shirts en startnummers uitgave, modder!